مشکات

امام صادق سلام الله علیه به فضیل فرمود:

قَالَ لِفُضَيْلٍ : «تَجْلِسُونَ وَ تُحَدِّثُونَ؟» قَالَ: نَعَمْ، جُعِلْتُ فِدَاک. قَالَ: «إِنَّ تِلْک اَلْمَجَالِسَ أُحِبُّهَا، فَأَحْيُوا أَمْرَنَا، فَرَحِمَ اَللَّهُ مَنْ أَحْيَا أَمْرَنَا. يَا فُضَيْلُ ، مَنْ ذَكَرَنَا - أَوْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ - فَخَرَجَ مِنْ عَيْنِهِ مِثْلُ جَنَاحِ اَلذُّبَابِ، غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ أَكْثَرَ مِنْ زَبَدِ اَلْبَحْرِ» .

آیا با یکدیگر می نشینید و گفت و گوی[علمی] می کنید؟ فضیل گفت:آری، فدایت شوم. آن حضرت فرمود:به راستی من این گونه مجالس را دوست دارم. امر[فرهنگ و معارف] ما را زنده کنید. خدا رحمت کند کسی را که امر ما را زنده کند. ای فضیل! اگر کسی ما را یاد کند یا نزد او یاد شویم و از چشمانش به اندازه بال مگسی اشک جاری شود، خدا گناهان او را می بخشد، گرچه از کف دریا افزون تر باشد.

قرب الإسناد ص١٨

مفاتیح الحیاة ص۵٢٣

🌹  🌹