مشکات

 🔻کسی که شب را به بطالت بگذراند، روزش هم بطالت است.

🔻کسانی که مأموریت‌های اجتماعی دارند، خلوات ماه‌های رجب، شعبان و رمضان را دریابند.
«اوليای خدا که پرچمداران حرکت‌ها‌ی بزرگ بودند خلوت‌هايی با خدای خود داشتند. در آن خلوت‌ها می‌گرفتند و به جامعه می‌دادند. دليل اينکه خداوند متعال به وجود مقدس پيغمبر اسلام(ص) خطاب می‌کند: «قُمِ الَّيلَ إِلا قَلِيلاً. نِّصفَهُ أَوِ انقُص مِنْهُ قَلِيلاً. أَوْ زِدْ عَلَيهِ وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِيلاً… إِنَّ لَكَ فِي اَلنَّهَارِ سَبْحًا طَوِيلاً»، این است که آن تلاش عظيم روز، آن ماموريت هاي عظيم اجتماعی و ماموريت‌های الهی که حضرت داشتند بيداری شب را می‌طلبد.
کسي که شب خوبي ندارد، روز خوبي هم ندارد! کسي که شب را به بطالت بگذراند، روز هم هرکاری کند بطالت است. کسانی که شب‌زنده‌دارند، در روز هم بيدار و زنده‌اند. زنده بودن در حيات روز، در گرو بيداري و احيای شب است. با احيای در شب، انسان به حيات در روز می‌رسد… 

لذا همه بزرگانی که متصرف بودند، اين حالات را داشتند؛ هم قبل از اينکه به زمان مأموريت اصلی خود برسند و هم بعد از مأموريت خود خلوت داشتند؛ از

جمله حضرت امام(ره) كه خلوت هاي فراواني قبل از رسيدن به اين مناصب اجتماعي داشتند…

ما در اين سه ماه (ماه رجب، ماه شعبان و ماه رمضان) هر قدر هم که اشتغال داشته باشيم، به اندازه‌ای که ماموريت‌مان بزرگ‌تر است، بايد خلوت‌های بهتری داشته باشيم تا بتوانيم ماموريت‌ها را بهتر انجام دهيم. به تعبير ديگر ما بايد با يک دست از بالا بگيريم و با دست ديگر منتشر کنيم. آن دستی که رو به بالا بلند مي‌شود در خلوات انسان است؛ مخصوصاً خلوات اين سه ماه.» 

📝 استاد سیدمحمّدمهدی میرباقری، ۹۰/۲/۲۹