🔰منشاء شش‌گانه گناهان
🔰منشاء شش‌گانه گناهان
شرح حدیثی از مرحوم آیت‌الله آقامجتبی تهرانی؛
🔻متن حدیث:
💠 روِيَ عَنِ الصَّادِقِ (عَلَيهِ السَّلَامُ) قَالَ:
إِنَّ أَوَّلَ مَا عُصِيَ اللَّهُ بِهِ سِتٌّ ؛ حُبُّ الدُّنْيَا وَ حُبُّ الرِّئَاسَةِ وَ حُبُّ الطَّعَامِ وَ حُبُّ النِّسَاءِ وَ حُبُّ النَّوْمِ وَ حُبُّ الرَّاحَةِ.[1]
🔻شرح حدیث:
درروايتی از امام صادق(صلوات الله عليه) منقول است كه حضرت فرمودند: سرآمد اموري كه موجب ميشود انسان از فرمان الهي سرپيچي كند و نسبت به خداوند گناه وعصيان كند، شش مورد است. يعني اين شش مورد سرآمد هستند؛ نه اين كه موارد ديگر موجبِ گناه نمي‌شود. اينها غالباً سرآمد هستند. گناهانی كه از انسان سر ميزند، منشأش غالباً يكي از اينها است.
1️⃣ حبّ الدنيا؛
پول دوستي_موجب ميشود كه نه حرام سرش بشود نه حلال. لذا موجب عصيان مي شود. دو نوع گناه داريم كه يكي از آنها ترك واجب است؛ خودِ ترك واجب هم گناه است. پول دوستي منشأ گناه ميشود.
2️⃣ حبّ الرئاسة؛
جاه طلبي، رياست_طلبي. اين هم منشأ گناهان و معاصی دیگر ميشود.
3️⃣ حبّ الطعام؛
«ابن البطن»، یعنی كساني كه به اسارت_شكم ميروند. این هم منشأ گناهان بعدی میشود.
4️⃣ حبّ النساء؛
منظور «ابن الفرج» است. مراد از حبّ النساء ؛ شهوت_جنسي است.
از آن طرف، حبّ الطعام به تعبير ما شهوت بطني و شكم پرستي است، از اين طرف هم شهوت جنسي را مطرح میفرماید كه از اين دو تعبير ميشود به «ابن البطن و الفرج». اينها اسيرند و به اسارت شكم و شهوت جنسيشان درآمده‌اند و اين خود منشأ گناه می شود.
5️⃣ حبّ النوم؛
يعني كساني كه خيلي مقيّدند به #خوابيدن. اينها هم به معصيت ميافتند. يك سنخ معاصي هست كه منشأش حبّ نوم و خواب است. صبح نماز صبحش قضا ميشود، براي چه؟ چون مي‌خواهد بخوابد.
6️⃣ حب الراحة؛
یعنی راحت_طلبي. این هم منشأ یک سنخ از معاصی است.
🔹يك رشته ای وجود دارد كه همه اين شش مورد را به هم پيوسته ميكند و آن «حُبّ» است. «حبّ الدنيا»، «حبّ الرئاسة»، «حبّ الطعام»، «حبّ النساء»، »حبّ النوم»، «حبّ الراحة». همه اینها مثل دانههاي تسبيحی در یک نخ هستند و آن نخ تسبیح،
همین «حبّ دنيا و امور مادّي» است.
لذا همه اینها مربوط به هم هستند. متعلّق به اين عالم_مادّه است كه انسان را به گناه ميكشاند که اگر این نباشد، هيچ وقت گناه سر نميزند و واجب هم ترك نمي‌شود.[2]
[1]. بحارالانوار، ج70 ، ص 60
[2]. يكشنبه: 30 آبان 89؛ 14 ذي الحجّه 1431؛ مسجد جامع بازار تهران
