آیا مؤمنان در آخرت به هم می رسند؟
آیا مؤمنان در آخرت به هم می رسند؟
🔰بر پايه سخنان پيشوايان دين، انسان با محبوب خويش در آخرت برانگيخته مي‌شود:
رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) در اين مورد فرمود:
«هر کسي با شخصي که به او علاقه‌مند است محشور مي‌شود، پس کسى که بنده‌اى را در راه خدا دوست بدارد، خدا را دوست داشته است، و خدا را دوست نمي‌دارد مگر آن کسي که خدا او را دوست داشته باشد».[1]
🔰«هرکس، مردمى را به سبب کردارشان دوست بدارد، روز قيامت، در جمع آنان گرد خواهد آمد و مانند آنان محاسبه خواهد شد؛ اگرچه کردارش چون کردار آنان نباشد».[2]
«اى پسر مسعود! صالحان را دوست بدار که انسان، همراه کسى است که دوستش مي‌دارد. اگر توان نيکوکارى ندارى، پس عالمان را دوست بدار…».[3]
🔰عربى باديه‌نشين نزد پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) آمد و گفت: اى رسول خدا! قيامت چه زماني برپا مي‌شود؟ در اين هنگام وقت نماز شد. پيامبر نمازش را خواند و سپس فرمود: «کو آن مردى که از قيامت پرسيد؟» مرد گفت: من هستم اى پيامبر خدا! حضرت فرمود: «براى قيامت چه فراهم آورده‌اى؟»
🔰 گفت: به خدا، چيز زيادى از نماز و روزه فراهم نياورده‌ام، جز آن‌که خدا و پيامبرش را دوست مي‌دارم. پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) به او فرمود: «انسان با کسى است که دوستش دارد».[4]
امام علي(علیه السلام) فرمود: «هرکه ما را دوست بدارد، در روز قيامت، همراه ما خواهد بود، و اگر شخصى سنگى را دوست بدارد، خداوند، او را با آن، گِرد خواهد آورد».[5]
🔰امام باقر(علیه السلام) فرمود: «هر گاه خواهى بدانى در تو خيرى هست، به قلبت نگاه کن، اگر اهل طاعت خدا را دوست و اهل معصيت خدا را دشمن دارد، در تو خير است و خدا هم ترا دوست دارد، و اگر اهل طاعت خدا را دشمن و اهل معصيت خدا را دوست دارد در تو خير نيست و خدا دشمنت دارد، و هر کسى همراه دوست خود است».[6]
🔰اينک، با توجه به روايات؛ مي‌توان گفت دليل و حکمت همنشيني و همراهي با دوستان در آخرت، به جهت انتخاب راه و صفات نيک يا بد انساني و اخلاقي مي‌باشد؛ يعني هر انسانى از نظر خطّ و ربط اجتماعى و خُلق‌وخو و صفات انسانى و اخلاقي؛ در روز رستاخيز با کسانى خواهد بود که در دنيا به آنها پيوند محبّت و همراهي در طريق زندگي داشته است.[7]
🔰در اين راستا؛ حقيقت ديگري که در اين روايات به چشم مي‌خورد، مسئله پذيرش ولايت پيامبر خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) و ائمه اطهار(علیه السلام) و محبت نسبت به آن بزرگواران، در سرنوشت زندگي دنيايي و اخروي تأثير بسزايي دارد. پيوند محبّت با دوستان خدا و اقتدا و تأسّى به پيشوايان معصوم و اولياي الهي، عاملى براى حرکت در تمام زمينه‌هاى اعمال خير و صفات نيک است.
بنابراين، با احياي اين اصل، اصول ديگر نيز زنده مي‌شود؛ و با ترک اين اصل، بقيّه تضعيف يا نابود مي‌گردد.[8]
🔰 از اين‌رو، در قرآن کريم يکى از افتخارات و امتيازات براي کسانى که مطيع فرمان خدا و پيامبر(صلی الله علیه وآله) باشند، همنشينى با کسانى است که خداوند، نعمت خود را بر آنها تمام کرده است: «و کسى که خدا و پيامبر را اطاعت کند، [در روز رستاخيز،] همنشين کسانى خواهد بود که خدا، نعمت خود را بر آنان تمام کرده از پيامبران و صدّيقان و شهدا و صالحان و آنها رفيق‌هاى خوبى هستند!».[9]
🔰بنابراين، به نظر مي‌رسد خداوند متعال نمي‌خواهد بين دوستان جدايى افکند؛ لذا در آخرت نيز آنان را با هم محشور مي‌کند و همنشين هم قرارشان مي‌دهد.[10] نتيجه پيروى از محبوب، در آمدن به مسلک او است؛ از اين‌رو، از محشور شدن با محبوب در آخرت، راه فراري نيست؛ زيرا از صفات آخرت است که هرکس با امامش خوانده شود[11] و تفاوتى نمي‌کند که محبوبش که از او پيروى کرده و در حکم پيشوايش قرار داده است، بر حق باشد يا باطل.[12]
[1]. منسوب به جعفر بن محمد(علیه السلام)، مصباح الشريعة، ص 194، بيروت، اعلمى، چاپ اول، 1400ق.
[2]. خطيب بغدادي، ابوبکر احمد بن علي، تاريخ بغداد، ج 5، ص 405، بيروت، دار الکتب العلميه، چاپ اول، 1417ق.
[3]. طبرسى، حسن بن فضل، مکارم الأخلاق، ص 456، قم، الشريف الرضى، چاپ چهارم، 1412ق.
[4]. صدوق، محمد بن على، علل الشرائع، ج 1، ص 139 - 140، قم، کتاب فروشى داورى، چاپ اول، 1385ش.
[5]. صدوق، محمد بن على، الأمالي، ص 209، تهران، کتابچى، چاپ ششم، 1376ش.
[6]. کلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الکافي، ج 2، ص 126 - 127، تهران، دار الکتب الإسلامية، چاپ چهارم، 1407ق.
[7]. نک: مکارم شيرازى، ناصر، اخلاق در قرآن، ج 1، ص 378، قم، مدرسة الامام على بن ابي‌طالب(علیه السلام)، چاپ اول، 1377ش.
[8]. همان.
[9]. نساء، 69.
[10]. سبحانى نيا، محمد، قرآن، کتاب اخلاق، ص 226، قم، دار الحديث، چاپ اول، 1393ش.
[11]. اسراء، 71.
[12]. طباطبائي، سيد محمد حسين، الميزان في تفسير القرآن، ج 13، ص 166، قم، دفتر انتشارات اسلامي، چاپ پنجم، 1417ق.
🌹 🌹
