مشکات

☄آغاز قيامت و پايان دنيا

▫️فَاللّهَ اللّهَ عِبَادَ اللّهِ! فَإِنَّ الدُّنْيَا مَاضِيَةٌ بِکُمْ عَلَى سَنَن وَ أَنْتُمْ وَ السَّاعَةُ فِي قَرَن وَ کَأَنَّهَا قَدْ جَاءَتْ بِأَشْرَاطِهَا، وَ أَزِفَتْ بِأَفْرَاطِهَا، وَ وَقَفَتْ بِکُمْ عَلَى صِرَاطِهَا. وَ کَأَنَّهَا قَدْ أَشْرَفَتْ بِزَلازِلِهَا، وَ أَنَاخَتْ بِکَلاَکِلِهَا

🟤از خدا بترسيد از خدا بترسيد اى بندگان خدا! (بدانيد) که دنيا شما را به همان راه خود مى برد (که ديگران را برد، و سرنوشتى همچون سرنوشت آنها داريد) شما و قيامت را با يک رشته بسته اند (و کاملا به يکديگر نزديک هستيد) گويا نشانه هاى آن فرا رسيده و علائم آن نزديک شده، و شما را در مسير خود قرار داده است، گويا زلزله هايش در شرف وقوع است و مانند شتر سينه بر زمين نهاده است

✍جمله «أنتم و الساعة في قرن» با توجه به اينکه «قرن» به معناى طنابى است که چند شتر را با آن مى بندند، اشاره به اين است که فاصله شما از قيامت دور نيست. اين تعبير ممکن است اشاره به قيامت صغرا، يعنى مرگ باشد يا قيامت کبرا، يعنى روز رستاخيز، زيرا عمر دنيا هر قدر باشد ناچيز است و قيامت فرا مى رسد.

تفاوت جمله «و کأنّها قد جاءت بأشراطها» و جمله «و أزفت بأفراطها» در اين است که در جمله اوّل مى گويد: نشانه هاى قيامت فرا رسيده و در جمله دوم سخن از فراهم شدن مقدّمات آن است.

جمله «وَ أَنَاخَتْ بِکَلاَکِلِهَا» را بعضى اشاره به سختيهاى قيامت دانسته اند، زيرا هنگامى که شتر مى خوابد و سينه به زمين مى چسباند سنگينى خود را بر زمين مى افکند; ولى بعيد نيست که اشاره به آن باشد که برنامه مرگ و قيامت همچون شترى است که بر در خانه همه مى خوابد. کنايه از اينکه هيچ کس از آن رها نيست.

📘#خطبه_190

🌹  🌹