مشکات

امام رضا علیه السلام فرمودند: ” کودک را امر کن تا با دست خود صدقه بدهد، اگر چه مقدار آن کم باشد.”

🔹انجام اعمال نیک را به صورت گفتاری به فرزندان خود آموزش داده و او را به انجام آن عمل عادت دهید. بگذار صدقه را او به شخص مستمند بدهد. تو داری صدقه می دهی؛ اما به دست فرزندت صدقه بده. چقدر زیبا است! اثر تربیتی این نوع برخورد بسیار عمیق تر است.

🔹اگر این دو مطلب با هم تلفیق شوند اثر گذاری بیشتری خواهند داشت. معصوم (علیه السلام) نیز در روایت مورد بحث به ضرورت توام بودن گفتار و رفتار والدین در امر تربیت فرزندان اشاره فرمودند.

(نقل از حاج آقا مجتبی تهرانی)

گاهی بچه ها شیرین زبانی می کنند و با شیرینی الفاظ زشتی را به کار می برند.

والدین عزیز یادمان باشد هر زمان بچه الفاظ “زشت” به کار برد و احساس کردیم شیرین زبانی می کند؛ نخندیم و او را تشویق نکنیم و خاطره این شیرین زبانی را برای دیگران تعریف نکنیم!

زیرا بچه بزرگ میشود و از شیرینی می افتد، ولی الفاظ زشت برای او باقی می ماند؛ یعنی بچه ما بی ادب می شود و دود این بی ادبی نخست در چشم خود ما می رود.

از اشتباهات فرزندتان به عنوان یک فرصت استفاده کنید تا جبران کردن را به فرزندتان بیاموزید و به او یاد دهید از اشتباه کردن نترسد. برخورد نادرست با اشتباهات کودکان آنها را دچار وحشت از اشتباه می کند و به همین دلیل در بزرگسالی از ترس شکست خیلی از فرصتها را از دست خواهد داد یا با هر شکست فرد به راستی می شکند. خیلی از افراد از ترس اشتباه حرف زدن، حرف نمی زنند.

لجبازی کودک پیامی است به بزرگسالان که ” من می توانم، من می دانم، اجازه بده راه خودم را پیدا کنم” اگر والدین در این زمان سعی کنند به کودک خود ثابت کنند تو نمی دانی، تو نمی توانی، پس آنچه من می گویم را گوش کن خیلی از فرصتهای خوب را خراب خواهند کردـ به اشتباه بیخطر فرزندتان به عنوان یه فرصت نگاه کنید.

هرگاه فرزندتان از شما پرسید چرا؟!

به او جواب دهید: خودت چی فکر می‌کنی؟ این روش چند مزیت دارد:

- پرسیدن اتوماتیک‌وار چرا را از سر کودکتان می‌اندازد.

- به شما و کودکتان نشان می‌دهد بیشتر از هر چیزی که فکر می‌کنید می‌داند.

- باعث می‌شود که کودکتان به جای اینکه برای جواب به شما وابسته باشد، از مغز خودش استفاده کند.

🔴 بچه اگر بازی نکند مریض است!

این جنس خاطرات کمتر از امام برایمان گفته شده. این خاطره از نوه ایشان است

 👇👇

امام در همه چیز سفت و محکم بودند، اما به خانواده که می‌رسیدند نرم بودند. بارها میشد عصای ایشان را می‌بردم و با آن بازی می‌کردم. بعد مادرم با اعتراض می‌گفت ایشان خسته‌اند.

امام می‌فرمودند:

«نه، بگذار بازی کند. بچه اگر بازی نکند مریض است. بچه باید شیطونی کند.»

منبع: پا به پای آفتاب، ج ۱، ص ۲۳۱