مشکات

 زماني كه از محروميت براي تنبيه فرزند خود استفاده ميكنيد، مثلا تماشاي تلويزيون را ازدست ميدهد چون خواهر خود را كتك زده است، كودك بايد بداند رفتار او مورد تنبيه قرار ميگيرد نه خود او،و فقط قرار است يكبار كودك را تنبيه كنيد،پس داد زدن،غرزدن، شكايت پيش همسر بردن و حرف زدن در مورد كار اشتباهش بعد از محروميت ممنوع است.
قرار است محكم اما مهربان با فرزندتان برخورد كنيد،تنبيه منصفانه باشد،به او قبلا آموزش كار درست را داده ايد،كودك بالاي چهارسال دارد وبه او حق دفاع از خود را قبل از تنبيه بدهيد.

 احترام_به_جسم 
متأسفانه خودشيفتگي يك بيماري در جامعة ما است و بچه هاي ما به سرعت در اين مسير طي مي كنند ، درست مثل تيزهوشي . زماني انسان بايد متوجه شود زيبا است كه قدرت صحيح استفاده از اين زيبايي را داشته باشد. و همينطور در مورد تيزهوشي . 
در كشورهاي اروپايي كودكان تيزهوش را فقط معلم و مسئولين مدرسه مي شناسند حتي به والدينش هم نمي گويند تا رفتار طبيعي اين كودك از او گرفته نشود و ارتباطش با همسالانش دچار اختلال نشود. ميانگين نمرهاي آن ها را از ميانگين كلاس پايين تر مي گيرند تا مغرور و خودشيفته نشوند ؛ وقتي وارد دانشگاه شدند به آنها گفته خواهد شد كه از هوش بالايي برخوردارند چون به مرحله اي رسيده اند كه ديگر توانائي و قدرت استفاده از اين خصوصيت را دارند .
اما متأسفانه ما در ايران بچه های 6 و 8 ساله را كه حتي تيزهوش نيستند با يك سري ضوابط اشتباه برچسب تيزهوش مي زنيم و به همه ي جنبه هاي زندگي اين كودك آسيب مي رسانيم .
[استادسلطانی] 

 
​
اگر فرزندان محبت بین والدینشان را ببینند قطعا در یک محیط امن پرورش پیدا می کنند واز روحیه و شخصیت سالمتری برخوردار میشوند
این فرزندان به راحتی میتوانند از رفتار والدینشان الگوبرداری کنند

 
​
ما سال اول زندگى كودكمان به او ياد ميدهيم راه برود و حرف بزند و اولين قدم و اولين كلامش ما را بسيار هيجان زده ميكند.
اما بقيه عمرش از او ميخواهيم ساكت باشد يا آرام بنشيند، و اين بسيار غم انگیز است.

 آنچه فرزندان ما را به سمت رشد میراند انرژی بی بدیل و هدیه نظام آفرینش است که در خود کودک است و آنچه تاثیر منفی بر کارکرد رشد کودک دارد و باعث اختلال در فرآیند رشد او می شود اشتباهات ما نیست بلکه ترس های ما بوده که بشدت کودک را نا امن خواهد نموده. 
مهم ترین عامل آسیب در کودکان والدین نا امن است والدینی که بشدت کنترل گر بوده و بشدت از آزمایش و خطا ترس داشته و فرصت رشد متعادل که در بستر آزمایش و خطا به پیش میرود را از خود و کودکان می گیرند.
نفس وجود ما والدین حمایت از کودک و امن کردن جاده رشد است و دادن احساس امنیت به کودک است نه اینکه خودمان منشا نا امنی و احساس نا امنی در کودک شویم .
[دکتر رومی]